رشد جمعیت کشور در سالهای اول
انقلاب حدود ۲.۴۵ درصد بود؛ به این
معنا که جمعیت کشور سالانه حدود ۲.۵ درصد نسبت به سال قبل افزایش مییافت. با وقوع کاهش جمعیت به خصوص
در دهه ۱۳۷۰ به ناگهان این رقم کم شد و در ابتدای ورودی به دهه ۸۰ به شاخص حدود ۱.۵ رسیدیم و طبق آخرین آمارها نیز در سال ۱۳۹۸ رشد جمعیت کشور متاسفانه برای اولین بار در تاریخ ایران به کمتر از
یک درصد رسیده است.
خزایی کارشناس
سلامت باروری گفت: این موضوع به معنای آن است که جمعیت جوان و مولد که زیربناهای
اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و امنیتی را برای کشور پاس خواهد داشت و علم و تولید
کشور را خواهد داشت، حتما از حدود ۲۰ سال آینده به چالش کشیده خواهد شد و نسبت جمعیتیمان به هم میخورد.
وی گفت: سال ۱۳۵۵ میانگین سنی در ایران ۲۲ سال بوده و در سال
۱۳۹۹ حدود ۳۲ سال است؛ یعنی اگر ما بر اساس شاخصهای جهانی که سن جوان را تا ۳۰ سالگی میدانند (البته برخی کشورها
هم بیشتر از این سن را معرفی کردهاند)، ایران از سال ۱۳۹۵ پای در سنین میانسالی گذاشته است و برآورد میشود که تا سال ۱۴۳۰ کشورمان میانسال و پیر شود.
خزایی افزود: بنابراین جمعیت مولد
کشور که کمتر از حدود یک دهه قبل بیش از ۷۰ درصد بود، کم شده است. سوال آن است که چه باید کرد. سیاستهایی که
توسط مقام معظم رهبری در اردیبهشت ماه ۱۳۹۳ ابلاغ شد کاملا جامع است و کاملا مسیر آینده کشور را برای مقابله با
این معضل روشن کرده است، اما اتفاقاتی که باید ضمن آن انجام میشد، نیفتاده است.
این سیاستها ۱۴ بند دارد که یک
بند کاملا اشاره میکند به "جایگزینی" و اصل است و بند آخر هم بند رصد
است که باید هر ساله اتفاق افتد تا به عنوان مثال در سال ۹۹ با این موضوع مواجه نشویم که رشد جمعیت کشور به زیر یک درصد افتاده
است.
وی افزود تا سال 1395 ایران جزء
جوانترین کشورهای دنیا بوده است اما اگر میزان رشد جمعیت همچنان زیر یک درصد باشد ما
در سال ۱۴۲۰ یکی از کشورهای
پیر دنیا خواهیم بود و شاید در سال ۱۴۳۰ جزو سه کشور اول پیر دنیا باشیم. این روند کاملا به این وابسته است
که در این ۳۰ سال پیش رو چه
اتفاقاتی بیفتد و حمایت از ازدواج و فرزندآوری چگونه دنبال شود.